Po poprzednim wpisie napisał do mnie przyjaciel. Stwierdził, że nie dość wyraźnie podkreśliłem jedną kwestię. Zatem odniosę się do niej już na samym początku. Edukacja domowa nie oznacza, że dziecku ogranicza się kontakty z innymi dziećmi czy osobami spoza wąskiego grona wyselekcjonowanych przez rodziców dorosłych. Taki układ, choć stosowany przez niektórych, jest w zasadzie zaprzeczeniem idei edukacji domowej, która ma pozwalać rozwijać się dziecku we własnym tempie i w przez nie wybranym kierunku.
Edukacja domowa nie powinna być zamknięciem dziecka w czterech ścianach i zmuszaniem go do kontaktów tylko z rodzicami. To raczej wolnościowa idea, której celem jest dostarczenie rozwijającemu się dziecku jak najszerszej gamy doświadczeń. Również ze strony autorytetów zewnętrznych.
Tutaj odniosę się do uwag mojego drugiego kolegi, który porusza właśnie kwestię autorytetów. Ponownie opowiem najpierw o moich własnych doświadczeniach. Ze szkolnych nauczycieli (z etapów zarówno podstawówki, jak i szkoły średniej) niewielu mogę uznać za autorytet. W zasadzie na myśl przychodzi mi tylko mój wychowawca z klasy IV podstawówki. Zapalony geograf, który potrafił zachęcić nas do aktywności także poza klasą i szkołą. Wspólne wycieczki, harcerstwo, poznawanie tego, co w klasie, również w terenie. Czuć było u niego pasję, chęć i umiejętności przekazywania wiedzy. Niestety zmienił potem szkołę i już więcej nasze drogi się nie skrzyżowały. Zapamiętałem go jednak na zawsze.
Gdy patrzę wstecz byli też nauczyciele, którzy imponowali mi wiedzą, jak wychowawczyni ze szkoły średniej. Byli też tacy, którzy rozwijali w nas inne zainteresowania, jak nauczyciel od PO, który ciągał nas w wakacje na trampingi. Jednak na tym lista autorytetów szkolnych zasadniczo się kończy. Niewiele tego, jak na 12 lat przymusowej edukacji.
Dlatego też nie specjalnie przejmuję się argumentem, że edukacja domowa nie pozwala dzieciom obcować z autorytetami. Powiedziałbym, że mają nawet większe szanse się z nimi zetknąć, o ile rodzice im to umożliwią. Po pierwsze, mogą korzystać z pomocy nauczycieli przedmiotowych, którzy współpracują z placówką, do której przypisane jest dziecko. Przypisane, bo mimo nauki w domu, musi mieć wyznaczoną szkołę, bo system tak działa i już. Po drugie, rodzice mogą zabierać dzieci na ciekawe zajęcia, prowadzone przez prawdziwych pasjonatów. Mogą to być nawet znajomi rodziców, którzy wykonują interesujący zawód. Możliwości jest tutaj wiele.
Edukacja domowa nie jest też dla każdego. Trzeba na nią poświęcić czas i raczej ciężko jest ją prowadzić, gdy oboje rodziców pracuje w sztywnych ramach ośmiogodzinnego etatu. Nasz eksperyment trwa już ponad pół roku. Wyniki poznamy w maju, gdy młody przystąpi do egzaminów. Na pewno ma dużo więcej czasu dla siebie, a my mamy go mniej. Na pewno mamy więcej pracy, zwłaszcza jego mama, która wzięła na siebie obowiązki edukacyjne. Postaram się też zamieścić tutaj wypowiedź młodego. W końcu to on jest głównym beneficjentem tego systemu. Niech sam opowie, czy ma to sens.