Tata Potwora dostał wejściówki na przedpremierowy pokaz Dobrego Dinozaura. Oczywiście Potwór strasznie się ucieszył na nową bajkę i w pewien wtorek, gdy smog nie przegryzał się specjalnie przez ubrania, wyruszyli do kina. Uprzedzam, że tekst ujawnia kilka elementów fabuły.Tata Potwora ma wrażenie, że twórcy bajek starają się traumatyzować kolejne pokolenia młodych ludzi. Sztandarowym numerem, który stosują jest mordowanie rodzica. Dobry Dinozaur przemierza szlak wytyczony przez Bambi i doprowadzony do perfekcji w Królu Lwie. Sympatyczny tatuś dinozaur ginie w okolicznościach tragicznych, pozostawiając na los pastwy żonę i trójkę dzieci. A wszystko dlatego, że próbował skłonić swego syna, głównego bohatera, do tego, aby mniej się wszystkiego bał. Później powinno być już lepiej, powinna być jakaś hakuna matata czy coś. Nic bardziej mylnego.

Mały dinozaur jest wielokrotnie podtapiany, obijany o kamienie, zrzucany ze skały, goniony, gryziony, drapany, uderzany, miotany wiatrem czy kilkukrotnie traumatyzowany burzą z piorunami. Siedzący na fotelu obok Taty, Potwór co chwila wydawał z siebie dziwne dźwięki martwiąc się o sympatycznego zielonego gada. A potem nadeszła mega trauma. Podstawową zasadą każdego filmu, który nie jest horrorem, jest, że nie morduje się puchatych słodkich zwierzątek. Dobry Dinozaur idzie tu o krok dalej. W jednej chwili bohater ratuje spod zawalonego pni ślicznego liskocosia, by już za sekundę ten zniknął w paszczy pterodaktyla. I z paszczy tegoż wystaje puszysty ogon. Tata Potwora myślał, że Potwór – wielki miłośnik małych zwierzatek – rozleci się z wściekłości. Ponure burczenie “Jak to!? Co to ma być?!” trwało dłużą chwilę. A potem pterodaktyle zaczęły sobie wyszarpywać zwierza z paszcz. Brakowało tylko żeby go rozerwały, a ekran zbryzgała posoka i flaki.

To w zasadzie wyczerpuje zestaw scen drastycznych. Ale są jeszcze elementy smutne. Wspomnienia o zabitych rodzicach Dinozaura i jego człowieko-pieska. Halucynacje po uderzeniu kamieniem, w których bohater spotyka ducha zmarłego ojca. Oraz sceny pożegnań, które kroją serce tępym nożem. W rezultacie Potwór wyszedł z kina kompletnie skołowany. Było kilka scen, które były wesołe i śmieszne, ale zapytany czy film mu się podobał stanął pod ścianą kina, wzruszył ramionami i stwierdził, że “był strasznie smutny”. Oczywiście bajka jest kolejnym popisem technologii, który zrywa czapkę razem z głową, ale zabrakło tam zbilansowania scenariusza. Teraz Tata Potwora zastanawia się czy twórcy Dobrego Dinozaura współpracowali ze stowarzyszeniem psychiatrów i psychologów, bo ma ponure przeczucie, że sporo młodych ludzi po tej bajce będzie miało straszną traumę. A może Tata Potwora przesadza? Zawsze możecie osądzić sami.