Tata Potwora

Blog szalonego taty

Edukacja domowa, cz. 4

Po poprzednim wpisie napisał do mnie przyjaciel. Stwierdził, że nie dość wyraźnie podkreśliłem jedną kwestię. Zatem odniosę się do niej już na samym początku. Edukacja domowa nie oznacza, że dziecku ogranicza się kontakty z innymi dziećmi czy osobami spoza wąskiego grona wyselekcjonowanych przez rodziców dorosłych. Taki układ, choć stosowany przez niektórych, jest w zasadzie zaprzeczeniem idei edukacji domowej, która ma pozwalać rozwijać się dziecku we własnym tempie i w przez nie wybranym kierunku.

Edukacja domowa pozwala odnaleźć własne autorytety

Edukacja domowa nie powinna być zamknięciem dziecka w czterech ścianach i zmuszaniem go do kontaktów tylko z rodzicami. To raczej wolnościowa idea, której celem jest dostarczenie rozwijającemu się dziecku jak najszerszej gamy doświadczeń. Również ze strony autorytetów zewnętrznych.

Tutaj odniosę się do uwag mojego drugiego kolegi, który porusza właśnie kwestię autorytetów. Ponownie opowiem najpierw o moich własnych doświadczeniach. Ze szkolnych nauczycieli (z etapów zarówno podstawówki, jak i szkoły średniej) niewielu mogę uznać za autorytet. W zasadzie na myśl przychodzi mi tylko mój wychowawca z klasy IV podstawówki. Zapalony geograf, który potrafił zachęcić nas do aktywności także poza klasą i szkołą. Wspólne wycieczki, harcerstwo, poznawanie tego, co w klasie, również w terenie. Czuć było u niego pasję, chęć i umiejętności przekazywania wiedzy. Niestety zmienił potem szkołę i już więcej nasze drogi się nie skrzyżowały. Zapamiętałem go jednak na zawsze.

Gdy patrzę wstecz byli też nauczyciele, którzy imponowali mi wiedzą, jak wychowawczyni ze szkoły średniej. Byli też tacy, którzy rozwijali w nas inne zainteresowania, jak nauczyciel od PO, który ciągał nas w wakacje na trampingi. Jednak na tym lista autorytetów szkolnych zasadniczo się kończy. Niewiele tego, jak na 12 lat przymusowej edukacji.

Dlatego też nie specjalnie przejmuję się argumentem, że edukacja domowa nie pozwala dzieciom obcować z autorytetami. Powiedziałbym, że mają nawet większe szanse się z nimi zetknąć, o ile rodzice im to umożliwią. Po pierwsze, mogą korzystać z pomocy nauczycieli przedmiotowych, którzy współpracują z placówką, do której przypisane jest dziecko. Przypisane, bo mimo nauki w domu, musi mieć wyznaczoną szkołę, bo system tak działa i już. Po drugie, rodzice mogą zabierać dzieci na ciekawe zajęcia, prowadzone przez prawdziwych pasjonatów. Mogą to być nawet znajomi rodziców, którzy wykonują interesujący zawód. Możliwości jest tutaj wiele.

Edukacja domowa nie jest też dla każdego. Trzeba na nią poświęcić czas i raczej ciężko jest ją prowadzić, gdy oboje rodziców pracuje w sztywnych ramach ośmiogodzinnego etatu. Nasz eksperyment trwa już ponad pół roku. Wyniki poznamy w maju, gdy młody przystąpi do egzaminów. Na pewno ma dużo więcej czasu dla siebie, a my mamy go mniej. Na pewno mamy więcej pracy, zwłaszcza jego mama, która wzięła na siebie obowiązki edukacyjne. Postaram się też zamieścić tutaj wypowiedź młodego. W końcu to on jest głównym beneficjentem tego systemu. Niech sam opowie, czy ma to sens.

Facebooktwittermail
Facebook

Edukacja domowa, cz. 3

Widzę, że edukacja domowa budzi wiele emocji. Z waszych komentarzy przebija się najczęściej jedna wątpliwość. Chodzi tu o słynną i podnoszoną przy każdej dyskusji o ED socjalizację. Zanim przejdę do omówienia, jak wygląda to z perspektywy młodego, pozwolę sobie rzucić trochę tłem historycznym i przemyśleniami dotyczącymi mnie samego.

Edukacja domowa może się odbywać na placu zabaw

Z kolegami ze szkoły podstawowej nie łączy mnie praktycznie nic. Tylko z jednym utrzymuję kontakt, a i tak ostatni raz na żywo widzieliśmy się dziewięć lat temu! Serio, serio. W przypadku szkoły średniej jest ciut lepie, bo część tych osób mam na Facebooku. I to w zasadzie najczęstsza forma kontaktu z nimi.

Dużo silniejsze relacje zbudowałem z ludźmi, z którymi łączyło mnie hobby czy zainteresowania. Psychologowie dowodzą zresztą, że to właśnie tak rodzą się najważniejsze znajomości, które mogą przetrwać lata. Z moich znajomych z czasów młodości praktycznie nikt nie interesował się fantastyką, a później RPG. Wśród osób, z którymi spotykam się na gruncie prywatnym, dominują właśnie tacy, plus rodzice innych dzieci, plus przyjaciel, z którym dzielimy pasję piwną.

Dlatego uważam, że niepotrzebnie budowany jest mit potrzeby socjalizacji na poziomie szkoły. Praktycznie nigdy więcej w swoim życiu nie spotkasz się z ludźmi z jednego rocznika, bo w pracy zetkniesz się z różnorodnymi ludźmi. Do tego, w dzisiejszych czasach, będziesz pracować raczej z ludźmi o podobnych zainteresowaniach (wiem, że nie każdy i czynię tu mocne uogólnienie). Wynika to z coraz większej specjalizacji zawodowej i łączeniu pracy z pasją. W moim przypadku się to świetnie sprawdza i mam nadzieję, że w życiu młodego też.

Po tym przydługim wstępie, przechodzimy do samego młodego. Był w o tyle komfortowej sytuacji, że edukacja domowa rozpoczęła się dla niego po dwóch latach spędzonych w podstawówce. Molochu, pełnym różnorodnych dzieciaków, z których większość nie interesowała się rzeczami innymi od piłki. A młody interesuje się wszystkim, tylko akurat nie sportem. Zawsze jednak stał gdzieś pośrodku, nie będąc odludkiem, ale trzymając się z dwoma najlepszymi kumplami i lejąc w nos trzeciego. Z tą dwójką kontakt trzyma do dziś, spotykają się po ich szkolnych zajęciach, odwiedzają się, bawią na placu zabaw.

Młody ma też świetny kontakt z częścią koleżeństwa z dawnego przedszkola. Oni bywają u nas, on bywa u nich, bawią się na placu. Gdy pojawiła się edukacja domowa, zaczęliśmy obserwować interakcje młodego z otoczeniem. Okazuje się, że nie ma żadnych problemów, aby odnaleźć się w nowej grupie. Na spotkaniu ED, ku naszemu zdziwieniu, przejął inicjatywę i zagonił wszystkie dzieciaki do zabawy w chowanego. Na zajęciach wspinaczkowych, po początkowym okresie nieśmiałości, świetnie dogaduje się z kolegami i koleżankami. Podobnie jest w każdej sytuacji, gdy wpada w nową grupę dzieciaków – czy to na urodzinach, wyjazdach, placach zabaw itp. Nie ma problemu z nawiązywaniem kontaktów z nowymi osobami, ale wiadomo, że najlepsza zabawa jest ze sprawdzonym towarzystwem.

Zaobserwowaliśmy jeszcze jedno ciekawe zjawisko. Gdy młodego zabrakło w szkole, jego dwóch najlepszych kumpli wpadło w pole oddziaływania trzeciej osoby (tej, którą młody lał w nos). Następują tam rozłamy i bunty. Dość powiedzieć, że chwilowo nie można zaprosić obu kumpli na raz, bo mogłoby dojść do scysji. Gdy jeden lub drugi kolega opowiada o szkolnych przepychankach, nasz młody stara się pozostać dyplomatą. Podsłuchujemy czasem z żoną, jak zręcznie manewruje, aby nie urazić, ani jednego, ani drugiego. Dość dawno wykształcił sobie podejście, że nie każdy musi interesować się tym samym, ale trzeba to uszanować. To są chwile, gdy jego dojrzałość rozkłada nas na łopatki.

Młody dobrze odczytuje ludzi. Jeżeli ktoś jest fałszywy, robi mu krzywdę czy nie pasuje do światopoglądu, to zostaje odstawiony na bok. Ale też delikatnie i z taktem. Odnoszę wrażenie, że młody znajdzie swoją grupę w zupełnie innym miejscu niż szkoła. I tam też pewnie zbuduje relacje miłosne. Obserwowałem go niedawno podczas spotkania z trójką dziewczyn, z których dwie widział pierwszy raz w życiu. Po trzech minutach bawili się wszyscy razem, a jedna z nich wyraźnie zagięła na niego parol. Pewnie znów spotkają się w wakacje. Nie mogę się tego doczekać.

Mam nadzieję, że odpowiedziałem choć częściowo na wasze wątpliwości. Pozostaję przy stanowisku, że edukacja domowa nie jest dla każdego. W naszym przypadku sprawdza się jak na razie świetnie. Młody doświadczył zwykłej szkoły i jej nie pokochał. Teraz sprawdza inny model kształcenia. Co będzie dalej? Zobaczymy.

Odnośnie autorytetów wypowiem się kolejnym razem. Może uda mi się też dojść do opowieści o biurokracji.

Facebooktwittermail
Facebook

Edukacja domowa, cz. 2

Miałem dziś pisać o tym, że edukacja domowa jest tłamszona w Polsce przez zbędną biurokrację, ale możliwe, że zostawię to do kolejnego wpisu. Dziś chciałbym się odnieść do pytań i komentarzy. Myślę, że będzie to dobra wskazówka dla osób, które rozważają przejście na ten rodzaj nauczania.

Edukacja domowa rozwija kreatywność

Edukacja domowa to przede wszystkim codzienna praca. Jak zatem wygląda nasz dzień i co się zmieniło? Zacznijmy od tego, że Mama Potwora wykonuje wolny zawód, w związku z czym może poświęcić swój czas na nauczanie kontrolę edukacji młodego. Poza naturalnymi predyspozycjami, ma też wykształcenie związane z nauczaniem, więc jest jej zdecydowanie łatwiej. Codziennie, od poniedziałku do piątku, spędza z młodym 3 do 4 godzin na realizacji podstawy programowej. Uczą się języka polskiego, matematyki, angielskiego i wszystkich innych potrzebnych rzeczy.

Moja szanowna małżonka poświęca swój czas na przygotowanie zajęć. Zawsze stara się prowadzić je w ciekawy sposób, choć korzysta z podręczników. Pewnych zadań nie da się zrealizować bez nich. I trzeba przyznać, że właśnie one najbardziej wkurzają młodego.

To nie jest tak, że edukacja domowa, to sielanka. Młody frustruje się, ma czasami dość, nie ma chęci, ani motywacji. Nie zapałał z dnia na dzień wielką chęcią do nauki, choć ta, która realizowana jest przez zabawę lub odkrywanie interesujących go rzeczy, idzie mu zdecydowanie łatwiej. Uwielbia programowanie i komputery. Robili zajęcia z bezpieczeństwa sieciowego na Sieciakach, uczył się mądrego korzystania z Google, YouTube’a i sieci jako takiej. Do tego doszedł edytor tekstu, grafiki oraz programowanie w Scratch Jr. z książki wydanej przez PWN “Scratch Jr. Oficjalny podręcznik”. Przerobiliśmy go od A do Z i młody potrafi zrobić swoją prostą grę w świecie Gwiezdnych Wojen, gdzie strzela się w różne rzeczy. Kolejny etap to będzie zwykły Scratch.

Zajęcia komputerowe interesują go najbardziej, ale te z matmy i języka polskiego też potrafią zainteresować. Przyznam, że moja żona staje na głowie, aby były interesujące. Jestem pod wielkim wrażeniem nakładu środków i energii, które temu poświęca.

Resztę dnia młody może zagospodarować sobie w dowolny sposób. Oczywiście czasem są wycieczki w teren, jak jest pogoda to spędza czas na podwórku. Może przez godzinę grać lub oglądać bajki. Tworzy własne budowle, pisze opowiadania, ale też bywa tak, że się nudzi. W środy ma basen ze mną, a w piątki ścianę wspinaczkową.

Edukacja domowa wymagała zmian także ode mnie. Mam to szczęście, że mam elastyczne godziny pracy. W związku z tym wstaję w tygodniu o 5:30 i zapylam do roboty na 6. Wychodzę o 14 i mogę przejąć młodego od żony, tym samym ją odciążając i pozwalając pracować zarobkowo. Gdy w końcu syn pada i śpi, mogę się zająć dodatkową pracą. W rezultacie padam na pysk około 23-24. Czasem mam szansę obejrzeć pół odcinka serialu, zanim zaryję nosem w poduszkę.

Edukacja domowa charakteryzuje się tym, że nie ma prac domowych. Po zakończeniu tych 3-4 godzin zajęć młody ma wolne. To jest fantastyczna sprawa. Czekamy aż zrobi się cieplej, bo wtedy będziemy mogli wychodzić na plac zabaw. Albo jak spadnie śnieg, żeby szaleć na sankach.

Na temat rejonizacji i paskudnych wymogów prawnych wypowiem się następnym razem. Czekam na dalsze pytania!

 

Facebooktwittermail
Facebook

Edukacja domowa, cz. 1

Pytaliście jak wygląda edukacja domowa młodego. Zatem odpowiadam. Zdecydowaliśmy się na tę formę nauczania, bo mieliśmy już dość modelu, w którym dziecko nudziło się w szkole, a potem musiało realizować program w ramach pracy domowej. Wynikało to z równania w dół i poświęcania czasu lekcyjnego tym, co nie wyrabiali. To był powód pierwszy.

Edukacja domowa

Edukacja domowa zlikwidowała prace domowe, bo całość podstawy programowej da się, w przypadku edukacji wczesnoszkolnej, zamknąć w 3-4 godzinach spokojnej pracy dziennie. Resztę czasu dziecko może poświęcić na co tylko chce. To był powód drugi.

Zastanawialiśmy się czy młodemu nie będzie brakować kontaktów z kolegami. Biorąc pod uwagę, że większość ekipy w jego byłej klasie była zainteresowana piłką nożną, nie był to trudny wybór. Z dwoma kolegami, których lubił, młody widuje się co najmniej raz w tygodniu. Do tego jeździ na ściankę, gdzie też wspina się w grupie dziecięcej oraz chodzi na basen. Od wiosny dojdzie też plac zabaw, więc problemu nie ma.

Młody będzie musiał zdać egzamin. Mógłby zdać go już w marcu, ale jest też termin w maju. Tym samym będzie miał wakacje dużo wcześniej niż jego rówieśnicy snujący się z ciężkimi plecakami do szkoły.

To były główne powody naszej decyzji. Okazało się jednak, że przejście do systemu edukacji domowej nie jest takie łatwe. Nasz kochany kraj nie kocha indywidualistów i rzuca im kłody pod nogi. Jednak o tym w kolejnym wpisie.

Jeśli interesuje was jakiś konkretny aspekt edukacji domowej, to śmiało pytajcie. Postaram się o tym opowiedzieć w kolejnych postach.

Facebooktwittermail
Facebook

Wspinaczka

Zaniedbałem bloga. To oczywisty fakt, gdy patrzy się na częstotliwość ostatnich wpisów. Mógłbym tłumaczyć się robieniem kilkunastu projektów, pracą i generalnie brakiem czasu. Jednak, jak słusznie zauważyły Matki Frustratki, jest to marne wytłumaczenie. Zawsze da się jeszcze znaleźć chwilę wolnego czasu. Można nie gapić się bezmyślnie w ekran, albo sufit, co ostatnio zdarza mi się coraz częściej. Wynika to zapewne z przemęczenia, bo niczym typowy Polak biorę urlop głównie po to,  żeby popracować.

Wspinaczka

Dlatego teraz czeka mnie mozolna wspinaczka, aby odzyskać regularność pisania, a także pozyskać nowych czytelników i zapewnić rozrywkę starym. Młody staje się coraz doroślejszy. W rezultacie, coraz mniej zdarza nam się sytuacji wybitnie śmiesznych, wynikających z niezrozumienia otaczającego świata przez dziecko. On ma coraz wyraźniejsze poglądy i dojrzalej spogląda na wszystko dookoła. Niektóre uwagi są wyjątkowo celne, bo nie jest jeszcze skażony cynizmem, tumiwisizmem i niechemisizmem. Na wszystko przyjdzie czas. Oby później niż wcześniej.

Tymczasem młodego ponownie fascynuje wspinaczka. Co tydzień w piątek jeździmy na zajęcia. Początkowo był to tylko sposób, aby zapewnić młodemu zajęcia wychowania fizycznego, bo po przejściu na edukację domową, była to konieczność. Jednak z każdymi kolejnymi zajęciami młody zaczął nabierać pewności siebie. Jego umiejętności rosną i sam to dostrzega. Co więcej, wspinaczka obudziła w nim chęć podejmowania wysiłku i poprawiania osiągniętych rezultatów. Między innymi dlatego, że nie musi rywalizować z innymi, czego wyjątkowo nie znosi.

Wspinaczka spowodowała, że nie zraża się już tak łatwo niepowodzeniami. Widzi efekty praktycznie z tygodnia na tydzień i chce sam podejmować nowe wyzwania. To u niego pewna nowość. Raczej nie staraliśmy się go pchać do tego, aby rywalizował, skłaniając się ku zachęcaniu niż przymuszaniu. I teraz nastąpił przełom. Młody rwie się do zajęć, a jak któreś mu przepadną, to pędzi w inny dzień, żeby wspinać się przy użyciu autoasekuracji.

Dziś też byliśmy w centrum wspinaczkowym Avatar i młody znów zrobił coś nowego. Wspinał się na dużej sali używając tylko jednego koloru uchwytów. I to do samego sufitu. Jeszcze dwa tygodnie temu tego nie potrafił. Jest z siebie dumny i wcale mu się nie dziwię. Wspinaczka to dla niego ciągle zabawa i bardzo mnie to cieszy. Nie ma lepszej zachęty dla dzieci do czegoś niż przerobienie tego na zabawę.

Zatem wspinaczka. Dla niego po ściance, dla mnie do regularności. Może być ciekawie.

Facebooktwittermail
Facebook

Page 1 of 60

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén